Bij het afscheid van Annemiek Way († 8 december 2019) las haar zus Monique het gedicht Nostalgique van Vasalis. Meer dan veertig jaren was Annemiek mijn levenspartner en nog steeds. Een van de interesses die we deelden, was poëzie. In de laatste maanden van haar ziekte las ze graag werk van Vasalis. Voor haar afscheid koos ze zelf het gedicht uit. Het brengt een ode aan de zee, die Annemiek zo lief had.

Nostalgique

Wanneer je gaat, groet de zee van mij,
de onversletene, de onverschillige en goede,
vertrouwde-onbetrouwbare (weest op uw hoede)
het enig land in Holland met de onbetreden paden,
de naakte met zijn slepende gewaden.
Jij zult haar handschrift zien, het volle grove
van lang-gekrulde golven, en het fijne:
van stokjes, drogend schuim gemaakte lijnen
op ’t zand, je zult zijn brullen horen
zijn fijnst gefluister in je open oren,
jij, die al oog en oor bent. En geloven
al wat zij tekent, en zijn lied.
De ruglings rustende, de steigerende, grijze
de onbezonnene en wijze
de ongeschondene hermaphrodiet:
de zee, die ik verliet en die mij niet verliet.

Bij alle heimwee naar de zee
betrek ik voortaan jullie twee.

M. Vasalis
23-2-1963

Bron
Het gedicht is vanwege de afscheidsviering in de eerste regel gewijzigd. In het origineel staat na “Wanneer je gaat” de naam “Jos”. Vasalis heeft het gedicht geschreven “voor Jos en Catharina die naar de zee gaan”. W. Jos de Gruyter had zijn werk voor het Gronings Museum verruild voor het Haagse Gemeentemuseum. In: W. Jos de Gruyter, Beeld en interpretatie, Bert Baker/Daamen, Den Haag, 1964.