Rouwen – zo weet ik maar al te jammer – voelt vaak als gestolde tranen. Het is een verdriet waar je niet goed bij kunt. Het vloeit niet. Hartzeer knaagt wel. Het komt en gaat wanneer het wil. Vooral: Je kunt het niet delen met degene om wie je rouwt.

Rouwen voelt als kaarsvet: het blijft druppen en vastzitten. Je huilt het nooit van je af. Het is daarom dat deze foto, gemaakt door Lynne Leegte, mij zo treft.

Kunstenares Lynne Leegte (1965 Luton, GB) werkt en woont in Den Haag. Ze maakt installaties, sculpturen en foto’s of gecombineerd. Haar werk gaat vaak over vergankelijkheid en dood, maar raakt ook de sfeer van troost. Zij verbeeldt de kwetsbaarheid van het leven in alle schoonheid. Daarvoor gebruikt ze vaak albast. De helderheid van dit materiaal lijkt licht te vangen en vast te houden. Het toont kwetsbaarheid die straalt (lynneleegte.com).

© Adrie Lint
14 Juni 2021