(Uit mijn weblog 13-1-2010) Soms  kan het wonderlijk lopen. Gister had ik een goed gesprek met een groepje jongeren van ons jongerenkoor. Samen hebben we de volgende viering voorbereid. Meestal hebben we geen gebrek aan thema’s en teksten. Een passend evangelieverhaal erbij zoeken, is vaak een lastiger zoektocht. Gisteravond niet, want meteen bracht een van de jongeren het verhaal van de Barmhartige Samaritaan in.

Nu nam Jezus weer het woord en zei:
‘Eens viel iemand, die op weg was van Jeruzalem naar Jericho, in de handen van rovers.
Ze plunderden en mishandelden hem en toen ze aftrokken, lieten ze hem halfdood liggen.
Bij toeval kwam er juist een priester langs die weg;
hij zag hem wel, maar liep in een boog om hem heen.
Zo deed ook een leviet; hij kwam daarlangs, zag hem,
maar liep in een boog om hem heen.
Toen kwam een Samaritaan die op reis was, bij hem;
hij zag hem en kreeg medelijden;
hij trad op hem toe, goot olie en wijn op zijn wonden en verbond ze;
daarna tilde hij hem op zijn eigen rijdier,
bracht hem naar een herberg en zorgde voor hem.
De volgende morgen haalde hij twee denariën tevoorschijn, gaf ze aan de waard en zei:
Zorg goed voor hem, en wat ge meer mocht besteden,
zal ik u bij mijn terugkomst vergoeden.
(Lukas 10, 30-35)

We hebben het verhaal samen gelezen en besproken. Het blijft een indringende parabel. Parabèl , zo noemde een van de jongeren het. Ik legde uit wat een parabel is: een verhaal dat gelijkt op de werkelijkheid en ons iets wil leren of uitleggen. Jezus spreekt graag in gelijkenissen. De parabel vertelt over een man die aan de kant van de weg ligt, dor rovers overvallen en gewond. Wie helpt hem? En wat leert het verhaal ons, over voor een ander? Kortom: het leverde veel gespreksstof op en voldaan ging ik naar huis. Het had al een paar dagen geregend met natte sneeuw.

Voorzichtig reed ik de wijk in, waar ik woon. Over de gladde, opgevroren wegen, want hier was niet gestrooid. Langs de weg stond een klein schoothondje te blaffen. Toen ik goed keek, zag ik dat er een oudere man in de sneeuw lag. Languit, in de goot. Ik stopte mijn auto en ging kijken. Een bejaarde man was er gevallen, door de gladheid. Hij kon niet overeind komen. Ik probeerde hem te helpen, maar het lukte niet. Mijn eigen stramme rug hielp niet mee. Geen beweging in te krijgen en ik merkte dat de man geen enkele kracht in zijn lichaam had. Het was er koud en erger nog: zijn handen voelden koud aan.

Snel belde ik aan bij bekenden in de wijk. De man kon op geen enkele manier vooruit. In de sneeuw laten liggen was geen optie. Met moeite kregen we samen de oude man op een keukenstoel. Gelukkig kwamen er nog enkele mensen bij staan en twee sterke mannen droegen hem, gezeten op de stoel, naar huis. De oude man was van de kaart en zijn hondje blafte tegen iedereen. Met de ambulance is hij midden in de nacht naar het ziekenhuis van Helmond (!?) gebracht. De ziekenhuizen dichterbij hadden geen plaats. Vandaag nog moet hij geopereerd worden, want hij heeft zijn heup gebroken. Ik wens hem alle beterschap toe.